Białe kości, Graham Masterton

Białe kości to książka rozpoczynająca serię z Katie Maguire. Ten cykl zaczęłam od niewłaściwej strony, a wszystko za sprawą tego, że Uznani za zmarłych dostałam w prezencie, a Siostry Krwi wraz z autografem Grahama Mastertona zdobyłam na Targach Książki w Katowicach, więc zaczęłam od tych dwóch, a teraz postanowiłam trochę cofnąć się w czasie. Absolutnie mi to nie przeszkadza. Masterton to dla mistrz i obok Harlana Cobena to pisarz, którego książek najwięcej pochłonęłam, a ma ich trochę w całym dorobku. Poza tym ciekawość do wcześniejszych przygód Katie była ogromna i od razu mogę powiedzieć, że nie zawiodłam się.

Na farmie Johna Meaghera zostają znalezione ludzkie kości. Niezwłocznie na miejsce szokującego odkrycia zostaje wezwana policja. Interesującym elementem zdaje się być fakt, że przy kościach udowych doczepione są szmaciane laleczki przebite gwoździami, przypominające lalki vodoo. Śledztwo prowadzi komisarz Katie Maguire. Wszystko wskazuje na mord rytualny. Okazuje się, że odkopane szkielety pochodzą z początków XX wieku. Ze względu na odległość czasową policja planuje zamknąć dochodzenie. Katie chce jednak wymierzyć sprawiedliwość i zadośćuczynić rodzinom ofiar. Tymczasem dochodzi do porwań młodych kobiet.

Muszę przyznać, że z niecierpliwością czekałam na drastyczne fragmenty. Chyba jest ze mną coś nie tak, skoro lubię czytać o brutalności wywołującej gęsią skórkę i silne emocje. Pochłaniam wtedy książkę błyskawicznie. I nic dziwnego, że na moich półkach można znaleźć w większości właśnie takie pozycje literackie. W tym wypadku autor świetnie stopniuje rosnące napięcie i wzbudza ogromną ciekawość. Nie brakuje tu wstrząsających opisów morderstw, okaleczeń, ludzkiego cierpienia. Szczegóły bezgranicznego okrucieństwa jakim poddano ofiary czytałam z przerażeniem, odrazą i rozpaczą. Autor ma głowę pełną pomysłów co do sposobu i okoliczności uśmiercania ludzi w swych powieściach. Dobrze wie jak sprawić by czytelnik wybałuszał oczy ze zdumienia podczas czytania okrutnych epizodów.

Kiedyś wspominałam, że lubię gdy w powieści występują wątki poboczne. Białe kości to nie tylko fenomenalna intryga, świetnie skonstruowana oraz wciągająca, ale również opowieść o życiu komisarz Katie, którą poznałam i polubiłam dużo wcześniej. Wplatane epizody z życia bohaterki, problemy rodzinne, uczucia i dylematy są bardzo absorbujące. Czytelnik chce poznać nie tylko rozwiązanie śledztwa, ale również dalsze losy i decyzje Katie.

Byłam zaskoczona, ponieważ oprócz ciekawej i zatrważającej zagadki kryminalnej, autor wprowadził również elementy paranormalne, których kompletnie się nie spodziewałam. Z drugiej strony jest to typowe dla Mastertona, bo w większości horrorów możemy spotkać się z duchami, czarownicami czy pradawnymi wojownikami. Nadaje to powieści niezwykłą tajemniczość i pomimo że cała historia jest makabryczna to jednak ogromnie fascynuje. Z każdym kolejnym rozdziałem zainteresowanie rośnie. Oprócz tego spotkamy się tu z elementami autentycznymi dla których autor stworzył krótką notatkę na końcu książki. Nawiązuje do katastrofy, która wydarzyła się podczas I Wojny Światowej w 1915 roku, gdy ogromny wybuch spowodował zatonięcie statku pasażerskiego – Lusitani, powodując śmierć wielu ludzi. Okoliczności wybuchu do dziś pozostają tajemnicą. Wydarzenia te wzbudziły podekscytowanie i przyznam, że z ciekawości zaglądałam do Internetu w poszukiwaniu informacji na ten temat.

Masterton udowadnia, że jest utalentowanym pisarzem z ogromną wyobraźnią, piszącym fajnym, lekkim stylem i prostym językiem. Serwuje nam nie tylko dobre horrory, ale jak się okazuje powieści kryminalne także. W jego twórczości znajdziemy też powieści historyczne i poradniki seksualne. Niestety nie dotarłam jeszcze do nich, ale wszystko w swoim czasie. Białe kości zdecydowanie mogę polecić fanom kryminałów/thrillerów. Tymczasem zabieram się za następną część z tej serii.

Tytuł: Białe kości
Autor: Graham Masterton
Wydawnictwo: Albatros
383 s.